Hoe vaak kan je sterven in 1 leven? Hoe vaak kan je samen sterven in een relatie? Hoe vaak is de psyche onderhevig aan het leven-dood-wedergeboorte principe? Hoe een archetype, wanneer je in de voorbereiding van een mythe duikt, zich constelleert in je leven …
Het archetype van De Dood was dit jaar goed op tijd, begin de maand oktober verscheen het in een droom over een Cailleach-achtige figuur, haar ogen en mond waren nachtvlinders die de harde lijnen en van haar hoekige jukbeenderen alleen maar benadrukten.
Ze leek me te roepen. Ze waarde rond in mijn omgeving. Ze lag op de loer in de schaduwen. Ze kwam langzaam sluipend dichterbij. Langzaam maar zeker.
Dat deed ze terwijl Pluto, de planeet van de dood en transformatie zijn transit, die begon in 2008, afrondde door mijn vierde huis in mijn geboortehoroscoop. Het vierde is het huis van gezin, familie, thuis, de clan en de voorouders. Bij een afronding van een cyclus herhaalt de energie van de aanvang van de transit zich.
Was het in 2008 een ongelukkig draaien van het wiel, een speling van het lot of een afrekening die al langer in de maak was? Wie ik toen Magere Hein noemde, kwam en eiste zijn loon op. Met de sikkel in de hand kwam hij oogsten wat ooit vruchtbaar was, wat ooit in overvloed groeide. Met koude levenloze blik die diep in de ziel boort, kwam hij eerst om mijn moeder. Het daaropvolgende anderhalf jaar stierven mijn grootmoeder, de zus van mijn vader gevolgd door mijn grootvader, mijn neef -die in hetzelfde jaar geboren was als ik- en diens vader. Ze liggen allemaal dicht bij elkaar op het kerkhof. Die periode was het alsof ik het klapwieken van de zwarte vleugels van de Engel des Doods kon horen.
Rond Samhain dit jaar, toen mijn partner heel plots hartfalen deed en ik te horen kreeg dat zijn hart maar voor 20 procent werkte, stond het mijne even zo goed als stil.
Had ik het Doodswijf naar me toegeroepen, vroeg ik me in de nachtelijke slapeloze uren af. Ze hield me in een wurggreep en vervormde de Tijd die tergend traag wegtikte. Ik voelde haar levenloze kilte. Ze sneed in mijn meest kwetsbare en tere stukjes. Ze pelde me af en ontblootte lagen van een diepgewortelde angst: de angst om alleen achter te blijven.
Zou Pluto zijn transit in Steenbok in het vierde afronden zoals hij die begonnen was? Even verlangde ik om zelf te mogen wegglijden in de slaap van de eeuwige duisternis. Ik stond in de numineuze kracht van het archetype van De Dood en had geen grond onder mijn voeten, een deel van mijn ziel schoot weg, de emotionele intensiteit was té heftig, ik wou niet meer voelen. Wezensloos rondwaren is dan een welgekomen compensatie. Mijn hooggevoelige natuur is dan maar heel moeilijk te dragen.
Sinds een paar dagen is er weer wat stabiliteit in mijn partners’ situatie. Ik heb wat ze noemen ‘de weerbots’ en voel dat ik rust nodig heb. De heftigheid van de afgelopen weken ging naar een culminatiepunt afgelopen weekend toen ik een groep vrouwen -die niet toevallig de afgelopen maand ook zware stukken waren tegengekomen- begeleidde met de Mythe van Inanna. De Onderwereldfase van de mythe nam veel meer tijd in beslag dan gewoonlijk en was bijzonder krachtig en transformerend.
Erishkigal, koningin van het Dodenrijk en de schaduwzijde van Inanna, sprak door elke vrouw daar aanwezig. Het viel me nog meer dan anders op hoe het gevoel van verscheurd worden, van vernietiging, van dreigende langzame bijtende eindes kenmerkend is voor het herbouwen van de structuren van het bewustzijn.
De confrontatie met het onbewuste en de schaduwstukken is een energiegevende kracht die nieuwe inzichten genereert : alles wat leeft, alles dat deelneemt aan de stroom van leven en creatie, is op de één of andere manier onderhevig aan de dood. Soms zijn eindes zoet, soms hard, onverwacht en meedogenloos. De aard van de dood beweegt op zijn eigen ritme. Toch maakt de kennis van zulke archetypische innerlijke werking de ervaring in het moment zelve het daarom niet draaglijker of makkelijker.
Erishkigal en de Onderwereld wilden offers, ritueel, rouw, verzonken gebed, geschreeuw en meditatieve stilte. En dus gehoorzaamden wij. Met tranen doordrenkte geschriften en woorden vloeiden als stromen naar buiten, verlangend om terug te keren naar de Bron. We dreven in een grensgebied, hier maar niet hier, aanwezig en toch in de leegte. Het was heilig en profaan, de meest natuurlijke, alledaagse handeling die doordrenkt was met heilige betekenis als zalf op de wonden van de afgelopen tijd. Samen verwelkomden we het nieuwe van onze huidige situaties, nadat het oude, als de huid van de slang, afgeworpen was.
コメント